Olifanten en kamelen

Inmiddels, 17 september, ben ik alweer 5 dagen in India. De afgelopen 2 weken ben ik naar Kathmandu, Bhaktapur, Chitwan NP en Varanasi (oude naam Benares) geweest. Het is hier erg warm en benauwd, en de Indiers zijn van een behoorlijk ander slag dan de Nepalezen! Overal waar je komt wordt je min of meer belaagd door mensen die je iets willen verkopen, of gewoon geld willen vangen. Ik geef geen geld aan bedelaars, want waar houdt het op? Zojuist heb ik zelfs een moeder met een kindje van 2 op een venijnige manier weg moeten sturen, want ze blijven maar aan je trekken en zeuren! Het neemt niet weg dat het een mooi land is dat veel te bieden heeft, maar het bijna constante gezeur neemt wel een stuk van de pret weg.

Maar, laat ik beginnen bij het begin. Na mijn vertrek uit Pokhara ben ik naar Kathmandu gegaan, waar ik 4 nachten bij Leen en Kim in hun appartement op de keukenvloer kon slapen. Gratis en voor niks, en we hebben een supergezellige tijd gehad. We zijn 2 keer uitgeweest in Kathmandu, en het was enorm leuk maar het stopt wel een beetje vroeg. De meeste cafe's en clubs laten na 11 uur geen mensen meer binnen, dus de gemiddelde Nepalees met een feestneus begint al met drinken rond een uurtje of 6, waarna de boel al flink losgaat om 9 uur. Maar Kathmandu heeft een divers nachtleven, en met een redelijk katertje vertrokken we zaterdag 8 september om 6u30 met de bus naar Chitwan NP.

In Chitwan hebben we veel leuke dingen gedaan, o.a. met z'n drieen plus een obese Chinees op een olifant door de jungle gereden (het draagplatform stond op het eind helemaal scheef, want geen balans!), door de jungle gewandeld en een neushoorn met kindje zien grazen langs de oever van een klein meertje, bij een fokcentrum voor olifanten geweest en gebadderd met een olifant in de rivier. Veel olifantendingen dus, echt geweldig om op zo'n machtig beest te zitten.

Na Chitwan scheidden onze wegen, want Leen en Kim hadden nog enkele weken tot maanden van vrijwilligerswerk en stage voor de boeg, dus die gingen terug naar Kathmandu, en ik ging naar Sunauli om daar de grens over te steken. Op 12 september kwam ik daar aan, en ontmoette een groep van 3 Chinezen uit Sjanghai die mij vroegen waar de grens was, terwijl die letterlijk voor hun neus lag! We besloten onder het ontbijt om samen verder te reizen naar Varanasi, waarbij we eerst 3 uur met de bus naar Gorakhpur zouden rijden om daarna vanuit daar de trein naar Varanasi te pakken. Dat zou 2 uur schelen in vergelijking met de bus, dus gaan met die banaan!

In Gorakhpur was het ongelooflijk, maar dan ook echt ongelooflijk warm. Het zweet liep letterlijk in straaltjes van me af, en we kwamen er bij aankomst achter dat we 4 uur moesten wachten op de trein... Oeps. Gelukkig vonden we ergens een cafe met airconditioning, dus daar hebben we een paar uurtjes zuinig op een drankje gedaan. De trein vertrok om 4 uur, en zou er circa 5 uur over doen dus we zouden laat aankomen in Varanasi. Bij aankomst meteen de eerste de beste auto-riksha driver op z'n woord geloofd en naar een hotel gesjeesd door het chaotische, krioelende verkeer. Hoe die mensen hier overleven op de weg, het is me een raadsel! Je moet echt een zesde zintuig hebben om niet van je sokken te worden gereden.

In Varanasi ben ik bijna de hele tijd met de Chinezen opgetrokken, wat erg gezellig was. Het zijn een beetje wereldvreemde mensen, die Chinezen... Elke straathond die ze tegenkwamen wilden ze wel even aaien, en de koeien konden ze ook niet met rust laten! Dat ze in China hond eten is trouwens niet helemaal waar, het schijnt een kleine gemeente te zijn in een of ander armoedig gebied, waar ze zo'n beetje alles eten dat beweegt. De rest van China eet dus geen hond, is mij verteld door Zhang, Yenran en Li Xiaolan. We hebben veel door de stad gelopen, en wat een vieze smeerboel is het me daar! Het is hier nog moesson, dus af en toe kwamen er fikse buien naar beneden en stonden sommige straten tot op kniehoogte blank. Het is een mooie stad, een oude stad, maar ook een zeer commerciele stad. Je hoeft je kont maar te keren of er komt iemand op je af die je een of andere wonderlijk mooie sjaal wil aansmeren, of hash of god weet wat voor ongein. Je went eraan, en op een gegeven moment leer je mensen die je aanspreken gewoon negeren, maar soms is het ook niet zo handig als mensen oprecht mijn aandacht willen... Want dan negeer ik ze spontaan.

Eergisteren nam ik afscheid van mijn Chinese vriendjes, en ging ik met de nachttrein richting Rajasthan. De eerste stop is Jaipur, 'the pink city', waar ik nu in een hotel dit verhaaltje zit te typen. Op het eerste gezicht een nogal typisch Indiase stad maar met een mooie oude stadskern, omgeven door een enorme stadsmuur, en dat alles in fraai roze geschilderd. Gisteren ben ik Hannah, een Britse toeriste, tegengekomen die alleen door India aan het reizen was (erg stoer, maar ik vind het ook wel een beetje beangstigend met al die vreemde, starende mannen die hier rondlopen), en we zijn samen naar een Bollywood film geweest. Ek tha tiger, en het was in Hindi zonder ondertiteling... Het ging geloof ik over 2 spionnen die verliefd werden, maar natuurlijk kon dat niet zomaar en waren er vele vuurgevechten en spectaculaire ontsnappingen nodig voor het koppel lang en gelukkig samen kon zijn in Cuba. Erg goed gemaakte film, die niet zou onderdoen voor een Nederlandse productie, met echt supermooi camerawerk en ingenieuze actiescenes.

Wat ook grappig was, dat we in de mooie ontvangsthal van de bioscoop als een soort attractie werden beschouwd. Iedereen wilde met ons op de foto, en op een gegeven moment stonder er wel 10 of 15 mensen voor ons met camera of mobiel om een foto van ons samen met een gretig poserende Indier te nemen. Blanke mensen, het is een zeldzaam fenomeen in deze regionen.

Ik blijf nog 2 nachten in Jaipur, en daarna vertrek ik naar Jaisalmer, in een van de meest westelijke puntjes van India. Daar schijnen ze aan kamelensafari's te doen, waarbij je 3 of 4 daagjes op een kameel door de woestijn gaat trekken onder begeleiding van een gids. Lijkt me een bijzondere ervaring! Daarna ga ik, als ik tijd heb nog langs Agra, een waar toeristenbadputje, waar je de Taj Mahal in al zijn marmeren glorie kunt bekijken. En dan is het alweer tijd om terug naar Delhi te gaan, om daar een nachtje te slapen en op 28 september het vliegtuig terug te pakken naar Amsterdam! Daar kom ik om 16u50 aan vanuit Munchen (LH 2306), dus een ieder die zich geroepen voelt om me op te komen halen is welkom!

Wat gaat het allemaal snel, de tijd vliegt voorbij. Ik hoop dat jullie van mijn verhalen hebben genoten, net zoveel als ik ervan genoten heb om ze te beleven. Bedankt voor alle lieve reacties, en tot zeer heel gauw binnenkort!