Een ongeluk zit in een kaarsrechte weg

Lieve mensen,

Reeds ben ik alweer meer dan 2 weken in Pokhara, en ik heb het ontzettend naar m'n zin. Het weer is overwegend zonnig ondanks de moesson, temperaturen zijn hoog en ik doe veel leuke dingen. Iedere dag kom je wel iemand tegen die nieuwsgierig is naar waar je vandaan komt of waar je heen gaat, en op de bus of in een cafeetje zit ik nooit verlegen om een praatje.

De cultuur is hier heel anders dan thuis (maar dat wisten jullie waarschijnlijk al), om maar een paar dingen te noemen: 90% is hindu, 9% boeddhistisch en 1% gemengd moslim, christen of andere. Het weeshuis waar ik min of meer elke weekdag een paar uur doorbreng wordt beheerd door een christelijke kerel, dus er wordt gebeden voor het eten, er worden geen vreemde (hindoeistische) feestdagen gevierd en een enkele keer wordt je gewezen op het feit dat je een zondig mens bent en het hoog tijd is dat je je bekeerd.

Mijn gastgezin is hindu, en het valt me op dat die een stuk relaxter omgaan met het hele begrip religie en geloof dan de gemiddelde christen. Sommige dingen zijn vreemd, zoals het feit dat mijn kleine zus Sushila laatst ongesteld was, en 4 dagen de toegang tot de keuken geweigerd werd. Ook, als we gingen eten, gaf m'n gastmoeder het bord met eten niet direct, maar zette ze het op de grond waarna zus het van de grond moest pakken. Kwestie van hygiene? Ook is er een kastesysteem, dat bepalend is voor het soort werk dat je mag doen, met wie je mag trouwen en hoe je in de samenleving hoort te functioneren (dharma). Het is nogal beperkend in mijn ogen, en veel huwelijken vinden 'arranged', en niet vanuit 'love', plaats. Als je komt te overlijden, is wat je hebt gedaan in je leven (karma) bepalend voor je reincarnatie. Als je een goed leven hebt geleid, heb je grote kans dat je reincarneert als een persoon binnen een hogere kaste, met als einddoel moksha, of bevrijding van de cyclus van leven en dood. Als je slecht hebt geleefd, kom je in een lagere kaste terecht, of reincarneer je zelfs als dier! Hoe je daaruit moet komen zou ik niet weten...

Veel mensen dragen hier een tika, ofwel een rode stip op het voorhoofd, die het zogenaamde derde oog symboliseert. Er zijn verschillende soorten, en het kan gaan om een plastic stip tussen de wenkbrauwen of een combinatie van yoghurt, rijst en tika-poeder in een grote vlek op het voorhoofd. Oh, en er lopen hier overal koeien op de weg.

Het eten hier is superlekker! Het is wel vaak hetzelfde (dahl baht, ofwel rijst met linzensoep, aangevuld met tarkari (groenten) en soms een beetje vlees), maar mijn gastmoeder kan heel lekker koken. Mo-mo's, of gestoomde knoedels met een pittig tomatensausje zijn ook erg lekker, en hoogtepunt is de Indiase lassi met vers fruit (verse yoghurtdrank met mango, banaan, papaya...). Tafelmanieren zijn hier ook een beetje anders dan thuis, want hier eet iedereen met z'n handen. Ik doe lekker mee, want toen ik klein was mocht ik van m'n ouders nooit met m'n eten spelen, en hier doen ze niet anders! Wat een leventje heb ik toch.

Sinds donderdag ben ik aan de slag bij een zogenaamde 'health post', een kliniek in de heuvels vlakbij Pokhara, in een dorp dat Dhital heet. Het is een lange reis die ik moet afleggen voor ik er ben, maar het is het dubbel en dwars waard. Ik moet eerst een uur met de bus richting het westen, uitstappen bij Banskot (klein dorpje langs wat hier een snelweg wordt genoemd, maar de maximale snelheid 40 km/u is) en dan ca. 3 kwartier bergop wandelen. In die 3 kwartier stijg je ongeveer 500 a 600 meter, dus ik moet wel even uitpuffen als ik aankom maar het is schitterend om te doen. En dan te bedenken dat er mensen zijn die dit jarenlang, dag in en dag uit, doen!

Afgelopen woensdag was ik samen met Binod, contactpersoon voor Vrijwillig Wereldwijd in Nepal, op de motor naar Dhital om eens een praatje te maken met de mensen daar. Onderweg, op de snelweg, zagen we opeens een flink aantal mensen rennen, en ik schrok een beetje: wat gebeurde hier? Even verderop was een busongeluk gebeurd, echt nog geen minuut voordat wij er aankwamen. We stapten meteen af om te zien of we konden helpen, en er bleek een jongeman bekneld te liggen onder de bus. Daarnaast was er nog een vrouw met een gebroken neus en een bejaarde vrouw die buiten bewustzijn was. We hebben met een man of 40, 50 de bus na een aantal pogingen zover omhoog gekregen dat we de jongen er onderuit kregen, maar het zag er niet goed uit. Alle slachtoffers werden per taxi naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis vervoerd, want ambulances zijn hier niet betrouwbaar.

De dag erna las ik in de krant dat de jongeman, 20 jaar, was overleden in het ziekenhuis en dat de aanleiding van het ongeluk een overstekende vrouw van 80 jaar was die niet goed uit haar doppen keek. Het was een behoorlijk heftige ervaring!

Het werk is erg rustig, want zo hoog en onbereikbaar in de heuvels wonen er niet veel mensen. Ik heb tot nu toe zo'n 3 tot 5 patienten per dag gezien, meestal voor een controle van de bloeddruk of een lichte luchtweginfectie. Jammer dat er geen lab in de buurt is, dus alles moet op basis van klinisch inzicht gebeuren. Ik werk samen met een verpleegster die normaliter de health post in haar eentje runt, en we schieten goed op maar de communicatie is een probleem; haar Engels is slecht.

In de tijd dat ik niets te doen heb probeer ik een beetje Nepalees te leren, en de lokale schoolmeester helpt me daarbij. Van 10 tot 2 ben ik in de kliniek, daarna reis ik terug naar Pokhara waar ik van 4 tot 6 in het weeshuis met de kinderen dingen doe. We spelen veel gitaar, en ik heb ze al een paar liedjes van Bob Dylan geleerd, en een van de Red Hot Chili Peppers. Echt heel leuk, en de kinderen zijn superenthousiast!

Nou, ik ga er vandoor want ik heb zo afgesproken met een Nepalees meisje om wat te gaan drinken en eten in Lakeside.

Houd u haaks!