Monnik in moderne tijden
Blijf op de hoogte en volg Joel
01 September 2012 | Nepal, Pokhara
De afgelopen twee weken heb ik lange dagen gemaakt. De gemiddelde weekdag zag er als volgt uit: om 7 uur opstaan, een lekker koude douche nemen en afwisselend witbrood met sinaasappeljam of noodles, altijd met thee, en om 8 uur bepakt en bezakt de deur uit. Na een busreis en een stevige wandeling was ik in Dhital, waar ik 4 uur in de kliniek 'werkte'. Daarna volgde de terugreis naar Pokhara, at ik onderweg ergens een bord chow mein met groenten voor omgerekend 45 cent (!) en ging ik nog naar het weeshuis in een van de sloppenwijken van Pokhara om daar met de kinderen voornamelijk gitaar te spelen en spelletjes te doen. 's Avonds kwam ik dan rond een uur of 7 thuis, en om 9 uur stond er een gigantische berg rijst met linzen / bonen / chutney / kip te wachten om door mij hoogstpersoonlijk verorberd te worden.
Ik zeg 'werkte', want eigenlijk besteedde ik mijn tijd daar meer aan het lezen van de Kathmandu Post en het bewonderen van de schoonheid van de omgeving (zie foto's) dan aan het daadwerkelijk zien van patiënten! Op een gemiddelde dag zagen we 5 mensen, waarvan er 3 enkel voor een babbel kwamen, 1 volwassene met koorts en een hoestje en 1 om de bloeddruk te laten meten. Maar niet om te zeggen dat er geen interessante casus waren, er was 1 jongen van 14 jaar met ulceratieve infectieuze letsels (diagnose onzeker wegens geen laboratorium in een straal van 10 km) aan handen en voeten, een man met een artrose van de knie die er niet om loog - de omvang van zijn linkerknie (botmassa) was dubbel die van zijn rechter - en een kindje van 2 jaar met astma.
Bij dat laatste kindje wilde de zuster meteen antibiotica geven, maar ik heb dat toch maar afgeraden. Ze wist het verschil tussen salbutamol (astmamedicatie) en cefixime niet eens, en later kwam ik er via via achter dat ze niet eens echt een zuster was, maar een soort spoedcursus gezondheidszorg voor 6 maanden had gevolgd. Tja... Het is niet eenvoudig om een gekwalificeerd persoon in zulk onherbergzaam gebied te plaatsen, juist omdat er zo weinig te doen valt.
Tussendoor is Kim Stegers, een oude bekende van Ghana, nog langsgeweest in Pokhara. Ze had een project ergens in de buurt, waar ze 3 weken heeft gezeten en samengeleefd met een stuk of 30 kansarme kinderen. Via een aantal inzamelingsacties heeft ze daar zo'n beetje 3.000 euro aan nodige spullen (wasmachine, kleding, speelgoed en - niet te vergeten - een wateraansluiting) kunnen geven, echt heel tof! Ze heeft een paar dagen bij mijn gastgezin gelogeerd, het was erg gezellig.
Verder heb ik nog een boeddhistisch klooster bezocht, en ik had erg veel geluk want toen ik binnenkwam waren ze net begonnen aan een of ander ochtendritueel met veel zang en muziek. Daarna nog een tijdlang met een van de monnikken gepraat over hoe het is om monnik te zijn in moderne tijden. Kennelijk heeft Sakyamuni nooit iets gezegd over de verleidingen van smartphones en motorfietsen, want de gemiddelde monnik mediteert volgens eeuwenoude principes, maar is tevens bereikbaar op facebook. De vooruitgang is niet te stoppen, zelfs voor de aspirant-asceet.
Gisteren was het afscheid van de kinderen van het weeshuis. We hebben pasta met buffelvlees gemaakt (normaal eten ze alleen dahl baht, zo'n 3 keer per dag hetzelfde voer) en nog wat gepingeld op de gitaar voor ik de stromende regen in ging, naar een duister, onverlicht Pokhara, met veel leuke herinneringen in het hart.
Vanmorgen heb ik afscheid genomen van m'n gastgezin, en heb voor de komende twee nachten m'n intrek genomen in een hotel in Lakeside (toeristisch deel van Pokhara). Ik blijf hier nog 2 dagen om wat te chillen, en maandag vertrek ik 's morgens met de bus naar Kathmandu. Daar blijf ik ca. 5 dagen, daarna ga ik 3 dagen naar een van de bekendste natuurparken in Azië, Chitwan NP, en daarna staat de weg open naar India (Varanasi, Rajasthan en ...).
Zometeen zwemmen in de rivier met een vriendin die ik hier heb leren kennen, vanavond biertjes met vrijwilligers uit het eerder genoemde klooster... Good times!
Ik zeg 'werkte', want eigenlijk besteedde ik mijn tijd daar meer aan het lezen van de Kathmandu Post en het bewonderen van de schoonheid van de omgeving (zie foto's) dan aan het daadwerkelijk zien van patiënten! Op een gemiddelde dag zagen we 5 mensen, waarvan er 3 enkel voor een babbel kwamen, 1 volwassene met koorts en een hoestje en 1 om de bloeddruk te laten meten. Maar niet om te zeggen dat er geen interessante casus waren, er was 1 jongen van 14 jaar met ulceratieve infectieuze letsels (diagnose onzeker wegens geen laboratorium in een straal van 10 km) aan handen en voeten, een man met een artrose van de knie die er niet om loog - de omvang van zijn linkerknie (botmassa) was dubbel die van zijn rechter - en een kindje van 2 jaar met astma.
Bij dat laatste kindje wilde de zuster meteen antibiotica geven, maar ik heb dat toch maar afgeraden. Ze wist het verschil tussen salbutamol (astmamedicatie) en cefixime niet eens, en later kwam ik er via via achter dat ze niet eens echt een zuster was, maar een soort spoedcursus gezondheidszorg voor 6 maanden had gevolgd. Tja... Het is niet eenvoudig om een gekwalificeerd persoon in zulk onherbergzaam gebied te plaatsen, juist omdat er zo weinig te doen valt.
Tussendoor is Kim Stegers, een oude bekende van Ghana, nog langsgeweest in Pokhara. Ze had een project ergens in de buurt, waar ze 3 weken heeft gezeten en samengeleefd met een stuk of 30 kansarme kinderen. Via een aantal inzamelingsacties heeft ze daar zo'n beetje 3.000 euro aan nodige spullen (wasmachine, kleding, speelgoed en - niet te vergeten - een wateraansluiting) kunnen geven, echt heel tof! Ze heeft een paar dagen bij mijn gastgezin gelogeerd, het was erg gezellig.
Verder heb ik nog een boeddhistisch klooster bezocht, en ik had erg veel geluk want toen ik binnenkwam waren ze net begonnen aan een of ander ochtendritueel met veel zang en muziek. Daarna nog een tijdlang met een van de monnikken gepraat over hoe het is om monnik te zijn in moderne tijden. Kennelijk heeft Sakyamuni nooit iets gezegd over de verleidingen van smartphones en motorfietsen, want de gemiddelde monnik mediteert volgens eeuwenoude principes, maar is tevens bereikbaar op facebook. De vooruitgang is niet te stoppen, zelfs voor de aspirant-asceet.
Gisteren was het afscheid van de kinderen van het weeshuis. We hebben pasta met buffelvlees gemaakt (normaal eten ze alleen dahl baht, zo'n 3 keer per dag hetzelfde voer) en nog wat gepingeld op de gitaar voor ik de stromende regen in ging, naar een duister, onverlicht Pokhara, met veel leuke herinneringen in het hart.
Vanmorgen heb ik afscheid genomen van m'n gastgezin, en heb voor de komende twee nachten m'n intrek genomen in een hotel in Lakeside (toeristisch deel van Pokhara). Ik blijf hier nog 2 dagen om wat te chillen, en maandag vertrek ik 's morgens met de bus naar Kathmandu. Daar blijf ik ca. 5 dagen, daarna ga ik 3 dagen naar een van de bekendste natuurparken in Azië, Chitwan NP, en daarna staat de weg open naar India (Varanasi, Rajasthan en ...).
Zometeen zwemmen in de rivier met een vriendin die ik hier heb leren kennen, vanavond biertjes met vrijwilligers uit het eerder genoemde klooster... Good times!
-
01 September 2012 - 22:10
Jan:
Hey Joel, " where are you going with that camera in your hand?" Man wat weer een fantastische ervaringen en dito verhalen. Smullen hoor! Maar nou even over die foto's; daar zitten echt beeldschone plaatjes bij die niet zouden misstaan in een natuurmagazine, geweldig!! Je vader is natuurlijk weer zo trots als een ouwe Yeti (schijnt wel eens in Tibet gesignaleerd te zijn). Geniet ervan zoon! -
07 September 2012 - 00:36
Jorrit:
Hey man, klinkt - en ziet er goed uit! Leuke macro foto's ook :) ; haar moeten afscheren of vanwege de warmte? Deel 1 zit er dus bijna op... Nu india.. ben erg benieuwd naar je verhalen/foto's van daar - heb echt een beeld van overvolle treinen, veel koeien en diarree... hehe, zal wel een verkeerd beeld zijn!
Kerel, veel plezier verder nog in India! -
10 September 2012 - 14:46
Ihnasya:
Lieve Joël, hoe gaat het? Hoe vond je Kathmandu? Hier in Nederland gaat alles goed. Roxanne is begonnen aan VWO 4. Lastig om weer in het gareel om te leren te komen, dat zal jij straks wel helemaal hebben! Je vader telt de dagen af tot zijn pensioen, hij is wel erg vrolijk de laatste tijd. Begin er haast jaloers op te worden. Net Jefta gesproken, die voelde zich goed, hij heeft het naar zijn zin in Eindhoven. Dus al met al, het is een beetje saai hier in Nederland, maar dat is eigenlijk wel goed nieuws. Geniet nog van je laatste paar weken!
Ihnasya -
16 September 2012 - 19:36
Opa En Oma:
Lieve Joël,
We zijn erg blij met je prachtige verhalen en hadden gedacht al weer wat van je te horen.
Geprobeerd je te bellen maar dat lukt niet met India. Dan maar op deze manier. Jefta gaat goed. We gaan a.s. zaterdag naar hem toe. Je moeder is op vakantie. Is ze er eens uit. We hopen dat het allemaal niet te vermoeirend is.
Horen we nog wat van je. Er is niet zo veel tijd meer want je tijd gaat snel en voor je het weet zit je weer in je studieboeken te neuzen.
Heel veel liefs van ons en nog veel plezier.
Goede reis terug.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
